Theodorus Gerardus “Theo” l’Herminez (1921-1997) was een Nederlands kunstschilder van voornamelijk vrouwen op leeftijd. Hij deed zijn inspiratie op tijdens korte ontmoetingen. De indrukken die men achterliet, werkten door en vertaalden zich in beelden. Het ging om datgene wat hij in de ander herkende in combinatie met een deel van hemzelf. l`Herminez beschouwde de portretten ook als een soort zelfportretten. In bepaalde gezichten zijn zelfs zijn gelaatstrekken te herkennen. Zelfportretten maakte hij overigens ook. Beide genres vertonen grote overeenkomsten in uitdrukking en sfeer. Harde lijnen gecombineerd met de kwetsbaarheid in de gelaatsuitdrukking.
l`Herminez leerde tekenen bij een schilder in Tilburg en volgde later (1958–61) de tekenacademie aan de Academie van Beeldende en Bouwende Kunsten in dezelfde plaats. Het duurde geruime tijd voordat hij zijn eigen stijl vond. Hij was overwegend autodidact. Zijn werk vertoont enig verwantschap met het magisch realisme, met name met het werk van Pyke Koch. In thematiek en emotionele lading zijn er ook overeenkomsten met de schilders Otto Dix en Christian Schad van de Duitse Neue Sachlichkeit.
Wanneer hij aan een nieuw schilderij begon, maakte hij eerst schetsen. Van daaruit ontstond een bepaald gevoel en vervolgens begon hij eindeloos te krabbelen en te corrigeren totdat de voorstelling alleen nog bijgeschaafd te worden. Uiteindelijk bleven er steeds minder oorspronkelijke details over. Zo ontstond de verstilde en zuivere compositie waar hij altijd naar op zoek was.
Tentoonstellingen: Kunsthal Rotterdam (2001), Drents Museum Assen (2014). Collecties: ING Bank.
